تو و من

عکس هایی از هتل اسپیناس

آدرس:گیلان-5 کیلومتری ورودی آستارا

وب سایت هتل اسپیناس: http://www.espinashotels.com

تو و من یکشنبه 30 مهر 1385 ساعت 17:17

1 نظر

چند تا عکس!

تو و من جمعه 28 مهر 1385 ساعت 17:41

1 نظر

عکس هایی از هتل داریوش کیش

تو و من جمعه 28 مهر 1385 ساعت 11:52

2 نظر

یا علی

سالروز ضربت خوردن حضرت علی(ع) بر همگان تسلیت باد.

تو و من پنج‌شنبه 20 مهر 1385 ساعت 22:58

0 نظر

تصویر حیرت انگیز مدارگرد شناسایی مریخ

مدارگرد شناسایی مریخ یا MRO (Mars Reconnaissance Orbiter) اسفند سال قبل پس از سفری ۷ ماهه به سیاره سرخ رسید و از مهر امسال در همین روزها فعالیتهای علمی خود را آغاز می‌کند. اکنون مدت کوتاهی است که فضاپیما در مدار اصلی خود به دور مریخ قرار گرفته است؛ مداری تقریبا دایره ای به ارتفاع ۲۵۰ تا ۳۱۵ کیلومتر و با زاویه ای نسبت به استوا که کا.شگر می‌تواند نواحی مختلف مریخ را با مجموعه‌ای بی‌نظیر از ابزارهای عکسبردای و طیف سنجی خود، حداقل به مدت ۲ سال، زیر نظر بگیرد.

پس از چند عکس اولیه که از بلافاصله پس از قرار گیری در مدار زیمن از دره مارینر گرفته شد، نخستین هدف جالب توجه مدارگرد گودالی بود که یک پیک دیگر زمین در کنار آن قرار دارد. مدارگرد چهارشنبه ۱۲ مهر در مداری مناسب درست از فراز سر دهانه برخوردی ۸۰۰ متری ویکتوریا می‌گذشت. مدارگرد از ارتفاع ۲۹۷ کیلومتری بالای گودال گذشت و دوربین اصلی با توان تفکیک زیاد تصویری را ثبت کرد که جزییاتی تا اندازه ۸۹ سانتی متر تفکیک شده‌اند (البته این حداکثر توان تفکیک فضاپیما نیست و در مواقعی که در حضیض مداری باشد می‌تواند جزییاتی تا کوچکی نیم متر را نیز درست زیر پای خود بر سطح مریخ تفکیک کند). در زمانی که تصویر MRO از گودال ویکتوریا گرفته شد، خورشید با زاویه ۳۰ درجه بالای افق بر این دهانه می‌تابید و سایه های عمیقی در یک طرف دیواره دهانه، که حدود ۸۰ متر عمق دارد، گسترده شده است.

وقتی به لبه چپ دهانه در تصویر MRO دقت کنید نقطه تیره رنگی درست بر فراز دیواره دهانه پیداست که مریخ نورد آپورتونیتی (فرصت) به قطر حدود ۲ متر است. حتی با کمی دقت ردپای مریخ‌نورد نیز در مسیری که به سوی دهانه می آمده است روی سطح شنی و هموار این بخش ار فلات نصف النهار مریخ پیداست. مریخ نورد نزدیک به سه سال است که در این منطقه پرسه می‌زند و بیش از ۹ کیلومتر را برای بازدید از اهداف خود و رسیده به دهانه بزرگ ویکتوریا پیموده است.

این تصویر و مشاهدات آینده مریخ نورد از فراز و درون گودال اطلاعات بی‌نظیری را از یک موضوع زمین شناختی و بر اساس دو دید سطحی و مداری در اختیار دانشمندان می‌گذارد و امکان بسیار بیشتری را برای جستجو و انتخاب اهداف و مسیرهای مناسب کاوش مریخ‌نورد در این محدوده فراهم می‌کند.

در حال حاضر علاوه بر MRO سه فضاپیمای دیگر به دور مریخ می‌گردند و چشم از این سیاره برنمی‌دارند:‌ مارس اکسپرس (سریع السیر مریخ)، ادیسه مریخ، و نقشه بردار سراسر مریخ که قدیمی تر از همه آنهاست و از سال ۱۳۷۶ در مدار مریخ قرار گرفته است. در میان این کاروان مدارگردهای مریخی، MRO تیزبین ترین است و با این توان تفکیک و با توجه به داشتن رادار نفوذ کننده به درون مریخ باید در انتظار دوران تازه ای در اکتشافات مداری سیاره سرخ باشیم.

منبع:http://www.nojum.ir

تو و من سه‌شنبه 18 مهر 1385 ساعت 14:06

0 نظر

تولد دوباره

خیلی‌ها در روسیه به لحظه خارج شدن از کپسول، تولد دوباره می‌گویند... حالا که تجربه بودن در آنجا و آن لحظه را داشته‌ام، به خوبی مفهوم این جمله را درک می‌کنم. در آخرین نوشته‌ام شما را در حالی ترک کردم که در داخل کپسول آویزان بودم، حالا اجازه بدهید بقیه داستان را تعریف کنم.

دریچه باز شد و هوای تازه جای بوی سیم سوخته را گرفت. من از سقف کپسول آویزان بودم و به سختی می‌توانستم سرم را بالا بگیرم، بنابراین نتوانستم تشخیص دهم چه کسی دریچه را باز کرد. خود دریچه نیز دید مرا محدود می‌کرد...

در نهایت توانستم آنقدر خودم را بکشم که قادر به دیدن منظره بیرون شوم. من چهره یکی از اعضای تیم نجات را دیدم که مشغول آماده کردن ما برای خارج ساختنمان از کپسول بود. او همان کسی بود که در تمرینات دریای سیاه به من کمک می‌کرد. من کلماتی روسی را می‌شنیدم که معنی خوشحالی و خوش‌آمدگویی داشتند... پاول به آنها پاسخ می‌داد و لبخند می‌زد... آنهایی که آنجا بودند با دوربینها و تلفنهای همراهشان فیلم و عکس تهیه می‌کرند. من احساس به دام افتاده‌ای را داشتم که شکارچیانش قبل از آزاد کردن او از بند و دام، از او عکس یادگاری می‌گیرند. ابتدا ما پوششهایی را که باید روی پنل روبرویمان قرار می‌دادیم، به کنار زدیم و سپس آنها (تیم نجات) مشغول باز کردن کمربند‌های پاول شدند.

ما تسمه‌های نگه‌دارنده را خیلی محکم بسته بودیم. بنابراین غیر ممکن بود در وضعیتی که قرار داشتیم قادر به باز کردن کمربندها باشیم. اعضای تیم نجات با چاقو تسمه‌ها را بریدند و سپس چفت و بست کمربند پاول را باز کردند. بعد از آن دو نفر از آنها وارد کپسول شدند و پاول را با خود بیرون بردند.

اقامت 6 ماهه در فضا بدن شما را گول خواهد زد. ماهیچه‌ها بسیار تنبل خواهند شد و بنابراین از مواجهه با وزن بدن شوکه خواهند شد. حتی من که مدت زمان کمی در فضا بوده‌ام این تجربه را داشتم چه رسد به پاول و جف که 6 ماه در آنجا اقامت کرده بودند. بدن شما بسیار تنبل است و بنابراین خودتان قادر به بیرون رفتن از کپسول نمی‌باشید.

نفر بعدی من بودم... بعد از دقایقی آویزان بودن و تنفس هوای تازه، همان مرد به کپسول مراجعه کرد و شروع به بریدن تسمه‌های نگه‌دارنده من نمود. صندلی من در سمت راست کپسول قرار داشت و با توجه به موقعیت کپسول بعد از برخورد بازمین، من نسبت به سایر افراد بالاتر قرار داشتم و بنابراین دسترسی به من و تسمه‌های نگه‌دارنده‌ام برای او بسیار سخت بود. او به سختی خود را کشید و پیچ و تاب داد تا در نهایت توانست بندهای زانوی من را پاره کند و کمربندم را باز نماید.

سپس او تلاش کرد من را بیرون بکشد... داخل کپسول بسیار گرم بود و ما به شدت عرق کرده بودیم. من احساس سنگینی می‌کردم و حرکت برایم بسیار سخت بود. سرانجام من توانستم خودم را آزاد کنم و او مرا به بیرون کشید.

مرا در پتویی پیچیدند و دو نفر از اعضای تیم مرا به سمت یک صندلی ساحلی حمل کردند. شخصی جلو آمد و دسته گل زیبایی از رز قرمز به من داد و گفت که این از طرف تیم امداد و نجات است. همه جا دوربین بود و دائماً از ما تصویر می‌گرفتند.

قبل از فرود جف به من گفته بود که به محض رسیدن به زمین آرام حرکت کنم و سرم را زیاد تکان ندهم... این موضوع به سیستمهای بدن کمک می‌کند تا سریعتر خود را با گرانش زمین تطبیق دهند. من تلاش کردم نصیحت جف را دقیقاً اجرا کنم و از انجام حرکات سریع و ناگهانی به شدت پرهیز می‌کردم.

رئیس مرکز آموزش برایم یک سیب آورد که بسیار اشتها آور به نظر می‌رسید اما تا گاز کوچکی بر آن زدم یکی از اعضای تیم پزشکی با تکان دادن سرش به من فهماند که نباید سیب را بخورم. من حدس می‌زنم که او نگران بود که خوردن سیب وضع من را به هم بریزد. من مدتی صبر کردم اما سیب به شدت تحریک کننده بود. بنابراین آرام آرام به خوردن آن ادامه دادم.

جف آخرین نفری بود که از کپسول بیرون آورده شد و ما سه نفری روی صندلیهای ساحلی خودمان نشسته بودیم و به واقعیت بازگشت به زمین فکر می‌کردیم.

خورشید آرام آرام بالا می‌آمد و من از گرمای آن روی صورتم لذت می‌بردم. هوای صبحگاهی خیلی ترد و تازه بود. من نفس عمیقی کشیدم که ریه‌هایم را سرشار از انرژی کرد.... برای لحظاتی چشمهایم را بستم و تلاش کردم ایستگاه را به خاطر آورم... می‌توانستم خودم را غوطه‌ور در فضا ببینم که از پنجره نزدیک رخت‌خوابم مشغول نگاه کردن به زمینی هستم که در زیر پایم می‌چرخد... لبخند بزرگی صورتم را پر کرد و آرزو کردم که برای همیشه آنجا می‌ماندم.

شخصی مرا به اسم صدا می‌زد "انوشه، انوشه..." چشمهایم را باز کردم. یکی از خبرنگاران بود که از من پرسید:" چه احساسی از بازگشتت داری؟" من پاسخ دادم : "عالیه، دلم برای خانواده‌ام تنگ شده و به شدت مایلم که آنها را ببینم."

در واقع خوشحال بودم که برگشته‌ام و می‌توانم خانواده‌ام را ببینم اما قلبم را در ایستگاه جا گذاشته بودم. دوباره سعی کردم چشمهایم را ببندم و تصور کنم که آنجا هستم، جایی که امن و آزاد است.... اما هر بار توسط خبرنگاران و عکاسان از رؤیایم بیرون آورده می‌شدم. من نمی‌خواستم آن صحنه‌های رؤیای را فراموش کتم و واهمه داشتم که اگر الان آنها را به ذهن نسپارم برای همیشه از یادم خواهند رفت.... اما من همچنان از رؤیایم بیرون آورده می‌شدم...

به جف و پاول نگاهی انداختم.... آنها شاد و سرحال بودند و می‌خندیدند. رنگشان به شدت پریده بود و به نظر می‌رسید گرانش اثر خود را گذاشته است. شتاب جاذبه خون بدنشان را به پایین و به پاهایشان کشیده بود. صورتهای خالی از خونشان مانند گچ سفید شده بود. این فقط یکی از مسائلی است که کیهان‌نوردان و فضانوردان در بازگشت با آن مواجه می‌شوند.

قلب فضانوردان در شرایط بی‌وزنی تعطیلات دل‌انگیزی را تجربه می‌کند. در شتاب جاذبه صفر خون به مغز می‌ریزد و بدینسان سیستم کنترل ضربان خون در مغر اطمینان پیدا می‌کند که بدن فضانورد سرشار از خون است و دستور می‌دهد ضربان آهسته‌تر شود.(در شرایط گرانش زمین خون به سمت پاها کشیده می‌شود، بنابراین برای اینکه خون کافی به مغز برسد ضربان متناسبی تنظیم میشود تا فضار خون در همه جا به نسبت مناسب توزیع شود. اما در فضا که گرانش حذف می‌شود ناگهان فشار خون زیاد باعث تجمع حجم نامناسبی از خون در سر و صورت می‌شود. مغز با کاهش ضربان از فشار خون کاسته و بدین‌سان ازصددمات ناشی از فشار زیاد خون در مغز جلوگیری می‌کند) زمانی که به زمین بازمی‌گردید، گرانش خون بدن را به سمت پاها می‌کشد و قلب مجبور می‌شود سریعتر کار کند تا خون لازم را به مغز برساند.

این دلیل گیج و منگ بودن فضانوردان در زمان رسیدن به زمین است. پاول می‌خندید و به پرسشهای خبرنگاران پاسخ می‌داد و جف هم با یک تلفن ماهواره‌ای مشغول صحبت با همسرش در شهرک ستارگان (Star City) بود.خورشید کاملاً بالا آمده بود و هلی‌کوپترها تیم پزشکی و خبرنگاران را به محوطه فرود می‌آوردند. من به اطراف نگاه می‌کردم تا پزشک پرواز خودم را پیدا کنم. او می‌بایستس همان اطراف می‌بود. من به حمید گفته بودم که در آستانا، جاییکه هلی‌کوپترها ما را به آنجا می‌بردند تا به شهرک ستارگان پرواز کنیم، منتظر من باشد.

گرمای درون کپسول از بین رفته بود و حالا سرما بر من مستولی شده بود. من خودم را سخت‌تر در پتو پیچاندم و در حالی که سعی داشتم کمترین حرکتی به سرم ندهم، با چشمهایم به جستجوی خود ادامه دام. ناگهان صدایی آشنا از بالای سرم شنیدم. "سلام من اومدم" حمید بود که برای دیدن من آمده بود و حالا پشت سرم ایستاده بود. خیلی خوشحال شدم که صدایش را شنیدم و صدایش کردم "حمید ... حمید" می‌خوستم بگویم "حمید.. حمید بیا و من را از اینجا دور کن.... من را به جایی امن ببر... جایی دور از همه اینها"

هرچند نباید سرم را تکان می‌دادم، به بالا نگاه کردم و حمید را دیدم که روی سرم خیمه زده و به من نگاه می‌کند.... قلبم مالامال از شادی شد و در همان حالی که سعی داشتم دستم را از زیر پتو بیرون آورده و صورت او را لمس کنم، گریه امانم را برید.

صورت او هم مانند من از اشک خیس بود. من را بوسید و گفت "برگشتی"، من هم گفتم" آره... دلم برات خیلی تنگ شده بود" نمی‌خواستم به او اجازه رفتن دهم. حالا که حمید پیشم بود احساس امنیت می‌کردم. می‌خوستم که دوتایی جایی ناپدید شویم ومن لحظه به لحظه این سفر استثنائی را برایش شرح دهم.

اما اینجا و در روی زمین زندگیم دست خودم نبود و من قادر به انجام هرآنچه می‌خواستم نبودم...او آمد و کنار من نشست...من دست او را در دست گرفتم و نمی‌خواستم بگذارم که برود....

آنها ما را به چادر پزشکی بردند تا لباس فضایی را از تنمان درآورند و ما را برای پرواز با هلی‌کوپتر با آستانا آماده کنند. دو نفر صندلی من را بلند کردند تا مرا به چادر پزشکی ببرند. من احساس می‌کردم که هم وزن یک فیل هستم و دلم برای آن دو بیچاره می‌سوخت و دائم می‌گفتم:" من خیلی سنگین هستم!!"

آنها مرا به داخل چادر بردند و صندلیم را نزدیک تخت قرار دادند. تلاش کردم که برخیزم تا روی تخت دراز بکشم که با اولین موضع غافل‌گیر کننده روبرو شدم. من به صندلی و به سمت پایین فشار می‌آوردم تا برخیزم، اما هیچ تکانی نمی‌خوردم.... احساس می‌کردم به جایی در آن پایین چسبیده‌ام. دوباره روی صندلیم آرام گرفت. احساس بسیار عجیبی داشتم... درست مثل اینکه فلج شده باشم. مغزتان می‌گوید که شما قادر به انجام آن هستید اما بدنتان عکس‌العملی نشان نمی‌دهد. همه از من می‌پرسیدند" چطوری؟ خوبی؟" و من تنها پاسخ می‌دادم" من خیلی احساس سنگینی می‌کنم"

دو نفر من را از روی صندلی بلند کردند و روی تخت خواباندند تا پزشکان و پرستاران بتوانند کار خود را انجام دهند. آنها فضایی خصوصی برایم ایجاد کرده بودند و دو پرستار خانم از من مراقبت می‌کردند. آنها لباس فضایی من را درآوردند و لباس راحتی تنم کردند. حرکت برایم بسیار مشکل بود. احساس می‌کردم در بدنم سرب کار گذاشته‌اند.... همه تلاشم برای حرکت خنثی می‌شد... مانند یک طفل به کمک بقیه برای لباس پوشیدن احتیاج داشتم. آنها فشار خونم را اندازه گرفتند و یک نوار قلب سریع از من تهیه کردند. همه چیز خوب به نظر می‌رسید. در بدنم احساس خستگی می‌کردم... هنگامیکه به من کمک می‌کردند تا لباسم را عوض کنم در چند جای پاهایم کبودی مشاهده کردم. دردی نداشتم اما احساس می‌کردم در درون زمین فرو می‌روم. حمید به مادر و خواهرم تلفن کرد و من توانستم با آنها صحبت کنم. سرانجام ما برای سفر به شهرک ستارگان آماده شدیم...

آنها از من خواستند که بنشینم و وقتی این کار را کردم احساس افتادن به من دست داد... لحظات سختی برای حفظ تعادل داشتم. من دوباره دراز کشیدم و مدت زمان بیشتری صبر کردم. مجدداً نشستم و از آنها خواستم که اجازه دهند مدتی را همانطور نشسته طی کنم تا کم‌کم نسبت به این احساس عجیب بودن در گرانش عادت نمایم. بعد از چند دقیقه به کمک پزشک پروازم و حمید ایستادم. ایستادن خیلی سخت بود و من واقعاً واقعاً واقعاً احساس سنگینی می‌کردم. چند دقیقه‌ای آنجا ایستادم تا به تدریج تعادل خود را به دست آوردم و وضعیت خود را درک نمایم. سپس همانطور که آنها دستهایم را گرفته بودند من نخستین قدم را برداشتم. من سعی می‌کردم پاهایم را بلند کنم اما هیچ اتفاقی نمی‌افتاد....درست مثل اینکه آنها را با چسب به زمین چسبانده بودند. دوباره سعی کردم و این بار نیروی بیشتری وارد نمودم. پایم به آرامی از زمین کنده شد و اندکی آن طرفتر به زمین افتاد و به این ترتیب من کمی به جلو رفتم. سعی کردم پای دیگرم را جابجا کنم و باز هم همان داستان تکرار شد. من احساس می‌کردم یکی از آن لباسهای غواصی سربی داستانهای ژول‌ورن را پوشیده‌ام... احساس عجیبی داشتم.

حالا من به خوبی می‌فهمیدم که چرا آنها این قسمت از سفر را تولد دوباره می‌نامند. نخست آنکه شما از کپسول بیرون آورده می‌شوید درست مثل وقتی که از رحم مادرتان بیرون آورده شدید و سپس شما تمیز شده و به شما یاد می‌دهند که چگونه قدم بردارید... من تولدم را به یاد نمی‌آورم اما فکر کنم به همین اندازه برایم عجیب بوده است.

به آرامی و با سختی به سمت اتومبیلی که من را به هلی‌کوپتر می‌رساند حرکت کردم. به من کمک کردند که سوار شوم و سپس من را روی صندلی خواباندند. قبل از اینکه درب را ببندند حمید به من گفت "کپسول اینجاست". من بعد از فرود کپسول را ندیده بودم. به آرامی سرم را بلند کردم و گردن کشیدم تا کپسول سوخته شده و سیاه را در فاصله‌ای از خود ببینم.

باورش سخت بود که ما در این کپسول به زمین نشسته‌ایم. خیلی کوچک بود اما همین کپسول کوچک ما را از برشته شدن در جو و برخورد با سطح زمین محافظت کرده بود(چگونگی فرود). او سپر من بود و من احساس ناراحتی می‌کردم که حالا و در پایان عمرش آنجا افتاده بود. کپسول وظایفش را در قبال حمل مارکوس پونتس، پاول وینوگرادوف و جفری ویلیامز به ایستگاه و بازگرداندن من، جفری و پاول به زمین به خوبی انجام داده بود.

این پایان ماجرا بود...پایان زندگی کپسول و پایان سفر شگفت‌انگیز و عجیب من به سرزمین رؤیاهایم. این پایان فصلی دیگر از زندگی من بود...

تو و من یکشنبه 16 مهر 1385 ساعت 13:06

0 نظر

راز داوینچی

کتاب راز داوینچی(Da Vinci Code) را می توانید (به زبان فارسی) از لینک زیر دانلود کنید.

http://ce.sharif.edu/~khoshbakht/archive/TDVC.pdf

حجم:۱۱Mb

تو و من پنج‌شنبه 13 مهر 1385 ساعت 16:39

0 نظر

رؤیای محقق شده انوشه انصاری

ایرانیان ساعت 4:43 بامداد جمعه 7 مهر 1385 را هیچگاه از یاد نخواهند برد. در این ساعت فضاپیمای سایوز TMA-8 با سه سرنشین خود به آرامی!! در شمال قزاقستان فرود آمد. انوشه انصاری به همراه دو فضانورد روس و آمریکایی که 6 ماه گذشته را در ایستگاه بین‌المللی فضایی سپری کرده بودند پیش از نیمه شب از دوستان خود میشا تورین و مایکل لوپز آلگریا و فضانورد آژانس فضایی اروپا که باید 6 ماه آینده را در فضا سپری کنند خداحافظی کردند. میشا تورین در این مراسم گفت ما همه از فرهنگهای گوناگون، با طرز فکر مختلف و با ملیتهای گوناگون اینجا جمع شده‌ایم و با هم کار و زندگی می‌کنیم و وجودمان به دیگری بسته است پس ای کاش آنگونه که انوشه می‌گوید در زمین هم همین الگو را دنبال کنیم. وی سپس نشان مأموریت خود به همراه عروسک خرس کوچکی که در هنگام پرتاب مقابل سفینه آویزان کرده بود را به پاس تلاشهای انوشه انصاری در گسترش درک انسان از زندگی در فضا به او اهدا کرد.

انوشه انصاری اینک ثابت کرده بود که یک توریست نیست. مجموعه‌ای از آزمون‌های پزشکی، تهیه مستند، ارتباطهای رادیویی ترویجی و نوشتن وبلاگی که بیش از 10 میلیون نفر را مستقیماً با جزئیات زندگی در فضا آشنا کرده است کاری فراتر از حتی یک مأموریت 10 روزه تعریف شده بود که انوشه با سربلندی آن را به اتمام رساند.

انوشه پیش از پرواز اعتقاداتش را در سه جمله بیان کرده بود تجسم کن، الهام ببخش و دگرگون کن ! او اینک همه این کارها را انجام داده است. زندگی پیگیر او و تلاش‌های شبانه‌روزیش برای تحقق رؤیاهایش اینک الهام بخش بسیاری از مردم جهان شده است. او بنا بر اذعان سازمان‌های فضایی رسمی توانسته است به تغییر دید مردم جهان نسبت به زندگی و اهمیت تحقیقات فضایی کمک کند و در صدر پیشرفتهای فضایی غیر دولتی جهان قرار گیرد. انوشه بدون احساس نیاز به برجسته کردن فعالیتهایی که برای دگرگون کردن زندگی مردم جهان در بنیادهایی نظیر آشوکا انجام می‌دهد و بدون توجه به سخن برخی یاوه‌گویانی که چون نمی‌توانند افق دورتری ببینند همه فعالیتهای او را متکبرانه یکجا زیر سؤال می‌برند، به رؤیای خود جامه عمل پوشاند و از طریق آن هدف بزرگتر خود را در تلاش برای درک بهتر از جهانی که در آن زندگی می‌کنیم و دیدن زیبایی زمین بدون مرز را محقق ساخت و به همین دلیل است که نام انوشه انصاری و خانواده او برای همیشه در دل کتاب تاریخ پیشگامان فضا ثبت خواهد شد و این افتخاری برای ایرانیان است که او از این آب و خاک است ( که حتی در غیر این صورت هم باز چیزی از اهمیت سفر او برای ما کم نمی‌شد )

زمانی که تحت فشارهای گوناگون اعلام شد پرچم ایران از بازوی او حذف خواهد شد بار دیگر برخی که همواره موجودیت خود را در نقد دیگران می‌دانند بر او تاختند اما او بدون آنکه مجبور باشد، بر زنجیره قوی که او را با وطنش و فرهنگش متصل نموده است تأکید کرد و در ویدیوهایی که از فضا به زمین فرستاد پرچم ایران را نه بر بازو که بر تمام لباس خود حک کرد تا نشان دهد برای رسیدن به هر هدفی باید تلاش کرد.

ساعت 1:15 بامداد جمعه او به همراه 2 فضانورد همراهش سوار بر سایوز از ایستگاه بین‌المللی فضایی جدا شدند تا راه سخت تا زمین را در پیش گیرند با این امید که بتواند دوباره نه تنها خود به ایستگاه باز گردد بلکه بتواند کمک کند تا مردم بیشتری این تجربه ممتاز را درک کنند.

همیشه فرود سفاین سرنشین‌دار دلهره‌آور است به خصوص اینکه سایوز با سرعتی سرسام آور در حالیکه همانند گلوله‌ای از آتش گداخته شده باید وارد جو شود و اندکی خطا می‌تواند فاجعه‌ای به همراه داشته باشد. ساعت 4:25 گروه نجات در شمال قزاقستان اعلام کرد سایوز را همچون شهاب درخشانی در آسمان می‌بیند در همان حال مایکل لوپز آلگریا از عرشه ایستگاه خبر داد توانسته است ورود سایوز را چون شهابسنگی درخشان و سوزان در ورود به جو زمین ببینید. در حالیکه دمای بیرون فضاپیما تا حد غیر قابل باوری افزایش یافته بود سرنشینان آن فشار وحشتناک ورود را تحمل می‌کردند. سرانجام ساعت 4:34 چترهای نجات در 2 مرحله باز شدند تا سرعت فرود را کم کنند و اندکی بعد موتورهای کوچکی برای ثانیه‌ای روشن شد تا سرعت را برای نشستن بر زمین کاهش دهد.

ساعت 4:43 دقیقه سرانجام سایوز به زمین نشست و گروه امداد خود را سریعاً به محل رساند. بررسی شرایط تا ساعت 5:15 ادامه یافت تا اینکه سرانجام در کپسول سایوز کنار زده شد و 3 فضانورد از درون آن بیرون کشیده شدند. آنها بلافاصله برروی صندلیهای کوچکی قرار گرفتند که به آنها اجازه می داد تا خود را با شرایط جاذبه زمین تطبیق دهند. یک دسته گل بزرگ ،یک سیب و یک قهوه که در سرمای صبحگاهی قزاقستان به فضانوردان داده شد آنها را به شرایط طبیعی برگرداند اما برای انوشه سورپرایز بزرگتر حضور حمید ، همسرش در کنار کپسول بود مقامات اجازه داده بودند حمید نیز به جمع استقبال کنندگان برود تا انوشه در بدو ورود با چهره‌ای آشنا روبرو شود. (انوشه انصاری در خانه)

بعد از چند دقیقه تیم پزشکی فضانوردان را به قرنطینه کوتاه مدتی برد تا آزمون‌های اولیه پزشکی صورت گیرد و بلافاصله بعد از آن استقبالی رسمی در قزاقستان که با هدیه دادن یک لباس قزاقی همراه بود پی‌درآمد استقبال بزرگتردر مسکو بود.

اینک سفر 11 روزه انوشه انصاری به پایان رسیده است اما همانگونه که خود گفت این آغاز راه است. او که تا پیش از این به دلیل طرح هایش نام خود را در زمره پیشگامان صنایع فضایی غیر دولتی قرار داده با نشان دادن مهارتهای خود در این سفر و با جلب اعتماد مراجع رسمی فضایی با قدرت بیشتری به جلو خواهد رفت. از هم اکنون طرح جایزه ایکس برای سفر به مدار، ماه و مریخ در دستور قرار دارد و طرح بندرگاه‌های فضایی و سفینه های زیر مداری خصوصی توسط انوشه و خانواده‌اش پیشبرده می‌شود.

تاریخ بار دیگر در یکی از فرازهای مهم خود نام یکی از ایرانیان را بر تارک خود ثبت کرد. نه فقط به این دلیل که نخستین فضاگرد زن، نخستین ایرانی عازم فضا و نخستین بانوی مسلمان عازم مدار زمین بود که انوشه کاری کرد که هیچ توریست فضایی نکرده بود برخلاف عقیده برخی، او این موفقیت را نه به راحتی که در محیط سرشار از رقابت غرب به دست آورد و ثابت کرد می‌شود حتی در میان غولها رشد کرد. اینک نوبت دیگران است که رؤیای بزرگ خود را تجسم کنند و با عمل خود الهام بخش دیگران و دگرگون کننده جهانی باشند که درآن زندگی می‌کنند. اما فراتز از همه دست‌آوردهای علمی انوشه، شاید بتوان این جمله انوشه را بهترین دست‌آورد سفر او نامید:

« از اینجا نمی‌توان هیچ مرز، خشونتی و بدی روی زمین دید، همه چیز در این سیاره آبی، زیبا و زنده به نظر می‌رسد. ای کاش همه این منظره را می‌دیدند و در حفظ این زیبایی می‌کوشیدند.»

منبع:http://www.spacescience.ir

تو و من دوشنبه 10 مهر 1385 ساعت 12:08

0 نظر