خطر خوابیدن های ناخودآگاه در میانسالان
محققان دریافته اند میانسالانی که چندین بار در طول روز بدون قصد و کنترل و هر بار به مدت چند دقیقه به خواب می روند بیشتر در معرض سکته های مختلف قرار دارند.
به گزارش مهر به نقل از مدیکال نیوز، خوابیدنهای ناخود آگاه توسط میانسالان احتمال بروز سکته را در آنان 2 تا 4 برابر افزایش می دهد.
لازم به ذکر است ، این موضوع شامل افرادی که در طول روز یک بار طبق عادت به رختخواب رفته و می خوابند نیست بلکه افرادی که در حال تماشای تلویزیون، روزنامه خواندن و حتی نشستن روی صندلی به طور ناخود آگاه به خواب می روند صدق می کند.
در ضمن چنین افرادی بدون استفاده از داروهای خواب آور و یا آرام بخش به خواب می روند.
بررسی ها نشان داده ، میانسالانی که در مدت دو سال به طور مکرر دچار خوابیدنهای غیر قابل کنترل می شدند حداکثر تا 40 درصد بیشتر دچار سکته می شدند.
این مورد در هر دو جنس زن و مرد صدق می کند و دلیل دیگری است بر این ادعا که اختلالات خواب تنها شامل بی خوابی نمی باشد و خوابیدنهای مکرر و چرتهای ناخود آگاه نیز باید جدی گرفته شود و مورد بررسی قرار گیرد.
نظریه جدید: انیشتین و نیوتن روانی بودند!
آلبرت انیشتین و اسحاق نیوتن علائمی از اختلالات روانی را از خود نشان داده اند که این امر ممکن است دلیل نبوغ بالای آنها را مشخص سازد.
به گزارش عصر ایران (asriran.com) به نقل از روزنامه دیلی تلگراف چاپ لندن، مایکل فیتزجرالد استاد کالج روانشناسی تیرینیتی دوبلین ایرلند با بیان این فرضیه خاطر نشان کرد: خصوصیات مرتبط با اختلالات طیفی اوتیسم همچون سندرم "آسپرگر"، با ویژگی های در ارتباط با نبوغ خلاق تشابه دارد.
وی که نویسنده کتاب "ژن های هوشمند: چگونه استعدادهای آسپرگر جهان را دگرگون ساخت" در حالی که در اجلاس روانپزشکی آکادمیک رویال کالج سخن می گفت، افزود: علم روانپزشکی اکنون تنها بر جنبه های منفی انواع متفاوت بیماری های روانی تمرکز یافته است، اما من می خواهم نشان دهم که این اختلالات از ابعاد مثبتی نیز برخوردارند.
اوتیسم یا درخودماندگی یک بیماری روانی است که از ارتباط افراد با دنیای خارج جلوگیری می کند. به نظر می رسد قربانیان در دنیای خود به سر می برند و تاکنون پزشکان نتوانسته اند آنها را درک کنند.
طبق آمار، از هر 10 هزار کودک، بین 2 تا 4 نفر اوتیسمی متولد می شوند. اغلب اوقات قربانیان توانایی صحبت کردن، خواندن یا نوشتن ندارند.
انجمن اورولوژی ایران اعلام کرد
انجمن اورولوژی ایران اسامی 47 نفر از متخصصان اورولوژیست را که داوطلب ویزیت رایگان مردان در روز ملی سلامت مردان (دوم اسفند) در تهران و کرج هستد، اعلام کرد.
نقشه کامل ژنوم انسان
پیش از این نقشه ژنتیکی بدن تنها چند نفر مشخص شده بود اما گردانندگان این پروژه می گویند به زودی فهرستی از تنوع ژنوم انسان ها فراهم می کنند که در نوع خود مفید ترین خواهد بود.
هر دو نفر تا حدود 99 درصد شباهت ژنتیکی دارند و آن یک درصد تفاوت می تواند گاهی جوابگوی دلیل ابتلای افراد به بیماری های مختلف باشد. این نکته همان چیزی است که محققان پروژه 1000 ژنوم را در کارشان امیدوار می کند.
کنسرسیوم مشترکی که با بودجه چین، آمریکا و بریتانیا تشکیل شده و این پروژه را به پیش می برد امیدوار است بتواند نقشه ای از چینش دی ان ای افراد را در اختیار دانشمندان بگذارد که با بیماری های مختلف در ارتباط است.
چنین نقشه ای می تواند با توجه به تفاوت های ژنوم افراد که در واقع واحدهای تشکیل دهنده ژن هستند دلیل ابتلا به یک بیماری خاص را در افراد برای محققان مشخص کند.
اما وقتی در حال حاضر نقشه ژنوم انسان، هر چند محدود، در دست محققان هست، چنین پروژه ای چه نتیجه متفاوتی می تواند داشته باشد؟
آدام فلسنفلد، مدیر پروژه انستیتوی بهداشت ملی آمریکاست که در این کنسرسیوم شرکت دارد. آقای فلسنفلد میگوید نقشه های پیشین به دانشمندان اجازه می دهند ناحیه ای را در ژنوم های فرد تشخیص دهند که به بیماری مربوط است اما وقتی که این ناحیه مشخص شد، وجود نقشه ای دقیق تر و کامل از تمام گونه های ژنوم می تواند به محقق کمک زیادی کند.
به گفته آدام فلسنفلد مثلا در بیماری قلب یا قند که ژن نقش پیچیده اما قابل توجهی در آن ایفا می کند در حال حاضر به سادگی می توان ناحیه ژنوم موثر در بیماری را پیدا کرد اما با پیدا کردن این ناحیه باید نقشه ای واضح از تفاوت های ژنومی را پیش رو داشت و مورد آزمایش قرار داد.
هدف این پروژه نیز تهیه فهرستی از ژنوم های متفاوت است که در انسان موجود است.
بی تحرکی فرآیند پیری را تسریع می کند
مطالعه دوقلوها نشان داد کسانی که در وقت آزاد خود فعالیت جسمانی دارند ظاهرا از لحاظ ژنتیکی جوانتر از همزادان خود که زندگی بدون تحرکی داشتند بودند.
محققان دریافتند که قطعات مهم دی ان اِی به نام "تِلومِرِس" (telomeres) در افراد غیرفعال با سرعت بیشتری "کوتاه" شد. تصور می شود این پدیده نشانگر تسریع فرآیند پیری سلول ها باشد.
مطالعه "کینگز کالج" لندن در نشریه "آرشیوهای پزشکی داخلی" منتشر شد.
سبک زندگی فعال و پرتحرک در گذشته به نرخ پایین تر بیمارهای قلب و عروق، دیابت نوع 2 و سرطان ارتباط داده شده است.
با این حال، تازه ترین تحقیقات حاکی از آن است که بی تحرکی نه فقط فرد را در برابر بیماری آسیب پذیرتر می کند، بلکه عملا می تواند فرآیند پیری را تسریع کند.
تیم محققان 2401 دوقلوی سفیدپوست را تحت مطالعه قرار داد و از آنها خواست پرسشنامه هایی را درباره میزان فعالیت جسمانی پر کنند. همچنین دی ان اِی آنها استخراج شد.
آنها به خصوص بر "تلومرس" تمرکز کردند، قسمتی از سلسله تکراری دی ان اِی که در انتهای کروموزوم ها قرار دارد و آنها را در برابر صدمات محافظت می کند.
با گذر عمر، تلومرس کوتاه تر می شود، و سلول ها را در برابر صدمات و مرگ آسیب پذیرتر می کند.
محققان با معاینه سلول های سفید خون، به خصوص سلول های سفید سیستم دفاعی بدن، دریافتند که تلومرس به طور متوسط در سال، 21 قسمت تشکیل دهنده خود را از دست داد.
اما تلومرس مردان و زنانی که از لحاظ جسمانی در اوقات فراغت فعالیت کمتری داشتند، از کسانی که فعال تر بودند کوتاه تر بود.
میانگین طول تلومرس در کسانی که کمترین فعالیت را داشتند - 16 دقیقه فعالیت بدنی در هفته - 200 نوکلیوتید از کسانی که بیشترین میزان فعالیت را داشتند - 199 دقیقه فعالیت جسمانی در هفته مانند دویدن و تنیس - کوتاهتر بود.
متوسط طول تلومرس در فعالترین افراد قابل مقایسه با طول آن در افراد غیرفعالی بود که تا 10 سال جوانتر بودند.
مقایسه مستقیم دوقلوهایی که میزان فعالیت جسمی آنها فرق می کرد به نتایج مشابهی منجر شد.
تاثیر فشار روانی
محققان اشاره می کنند افرادی که تحرک جسمی ندارند ممکن است در مقابل صدمات ناشی از سلول ها به خاطر قرار گرفتن در معرض اکسیژن یا تورم (التهاب) آسیب پذیرتر باشند.
همچنین تصور می شود که فشار روانی بر طول تلومرس اثر می گذارد و محققان فکر می کنند ورزش منظم می تواند به کاهش این فشار کمک کند.
محققان نوشتند: "نتیجه گیری مطالعه ما نشان می دهد بزرگسالانی که به طور منظم فعالیت جسمی دارند از نظر بیولوژیکی جوانتر از افراد غیرفعال هستند."
"این نتیجه گیری پیام قدرتمندی دارد که می تواند مورد استفاده متخصصان برای تشویق فواید بالقوه ورزش منظم برای مقابله با پیری قرار گیرد."
دکتر جک گورالنیک از "موسسه ملی افزایش سن" در آمریکا در سرمقاله ای که همراه این گزارش چاپ شد گفت برای یافتن رابطه ای مستقیم میان پیر شدن و فعالیت جسمی مطالعات بیشتری لازم است.
وی گفت: "افرادی که ورزش می کنند از بسیاری جهات با افراد غیرفعال فرق دارند، هرچند در این تحلیل برخی از متغیرها حساب شده، اما عوامل زیاد دیگری هست که می تواند مسئول تفاوت بیولوژیکی بین افراد فعال و غیرفعال باشد."